Frontman van Stash, Gunther Verspecht, is een wereldster in België. Wie Stash zegt, zegt “Sadness”, zijn monsterhit uit 2014, die zowel als de langst genoteerde plaat in de top 10, als de langst genoteerde plaat in de Ultratop 75 in Vlaanderen genoteerd staat. Maar na de hit werd het even stil rond Stash. We hoorden zijn prachtige stem nog in  “Voluntary Blindness”, in een zwaar onderschat nevenproject Isle Of Men genaamd, met Dirk Fryns en Niels Delvaux, in een productie van HT Roberts, maar daarna doofde de kaars langzaam uit. Hij dacht er zelfs even aan om zijn gitaar aan de wilgen te hangen, totdat hij zelf wat zwaar emotionele watertjes moest doorzwemmen en bovendien zijn vader overleed. Aangeslagen door deze gebeurtenissen zette hij zich opnieuw met gitaar achter de schrijftafel, met als resultaat in 2019 een knap vierde album getiteld “Wolfman”, en toen was er Covid om opnieuw stokken in de wielen te steken. Ondertussen heeft Gunther Verspecht echter niet stilgezeten en sinds Wolfman sloeg hij de handen in elkaar met HT Roberts, Bruno Deneckere, Nils De Caster en Niels Delvaux en zit hij vandaag te broeden op een nieuw album, dat als titel “Blackbird” zal dragen en waarvan we vanavond al een voorproefje zullen krijgen. 

Gunther Verspecht is een klasse apart en je zou hem makkelijk de Belgische Ryan Adams kunnen noemen, wat hij al dadelijk bewijst in zijn solo-akoestische opener uit het nieuwe Blackbird album en later in het ontroerende tribuut aan zijn overleden vader “Go Easy Now”. Van de echte bad boy Ryan Adams mogen we ook proeven in een heerlijke versie van “Oh My Sweet Carolina”, gedrenkt in fraaie harmonische samenzang van het illustere trio. Ook zijn andere muzikale helden weet Stash te eren. Zo passeert de legendarische Texaanse troubadour, wijlen Townes Van Zandt de revue met “Waiting Around To Die”, met een virtuoos op gitaar solerende HT Roberts op de achtergrond. Ook de Frans-Engelse hit van de Canadees Daniel Lanois, “Jolie Louise” klinkt ongelooflijk charmant en Gunther neemt ons verder mee op reis naar Colorado, in een vurig gestrumd “Straw Foot”, geleend van één van de grondleggers van Denver sound, alt-country fenomeen David Eugene Edwards met 16 Horsepower. 

Coversongs heeft Stash echter helemaal niet nodig om een diepe indruk na te laten. Een megahit als “Sadness”,  die hij grappig aankondigt als een song die je hetzelfde gevoel geeft alsof je ongelooflijk zin hebt in een boterham met choco en de pot leeg is, kan bij een artiest zowel een zegen als een vloek zijn en de aandacht van zijn ander werk wat afzwakken. Volledig onterecht echter, want de rest van zijn repertoire is ook om U tegen te zeggen. Hij krijgt hierbij zelfs de wijze en plechtige raad van een diehard fan, volgens zijn woorden een zekere mijnheer Banaan genoemd, duidelijk een excentriekeling, die er niet voor terugdeinst zijn overleden wederhelft in Costa Rica te laten begraven, uit angst dat ze hier nog na haar dood zou rondspoken, of die zelfs de vergelijking durft aan te gaan met de meest erogene zones van een vrouw en Stash’s muziek, die voor hem duizend maal gevoeliger klinkt. Gunther blijkt een volleerd entertainer tot jolijt van het publiek en zijn maatjes op het podium, die het soms ook met plaagstoten mogen ontgelden. 

Hoewel de meeste songs van Stash naar de melancholische kant uitdrijven zoals één van de met mondharmonica aangeblazen hartenbrekers “The Same” of het titelnummer “Blackbird” van het nieuwe album, blinkt hij uit in veelzijdigheid en waait er met “Revery” een opgewekte countrybreeze door de Living, zit er een klagende bluesy feel achter het nieuwe "Quicksand" en bouwt hij het uptempo "Sinnerman" om tot een medley met flarden “Jolene” van Dolly Parton en Johnny Cash’s “Folsom Prison Blues”, om met een Elvis imitatie terug over te gaan naar het origineel, een magische belevenis. Het meest betoverende moment beleefden we echter toen Gunther zijn gitaar even opzij zette om ons te vertederen met het romantische en beeldrijke jeugdverhaal van “At the Foot of the Hill”, waar hij de bomen aan de voet van de heuvel als zijn vrienden ziet, hen allemaal een naam gaf en zijn eerste geliefde kuste “by a tree called Jack”.

In het knusse kader van Living 29, waar je als het ware op schoot zit van de artiesten, komen al deze gevoeligheden nog meer binnen en krijgen fans pas echt de kans om hun helden letterlijk te omhelzen, momenten om de rest van je leven mee te dragen. Gunther, Bruno en Herman genoten er evenveel van en kijken halsreikend uit naar de toekomst waar ze het nieuwe album van Stash aan hun fans mogen voorstellen. Eerste afspraak in Arscene in Hansbeke waar op 13 april “Blackbird” gelanceerd wordt. Allen daarheen zou ik zeggen!

Yvo Zels